Tematyka spotkań oparta jest na nauczaniu ojca Józefa Kozłowskiego. W tym roku mija 10 lat, od jego rozstania się z rzeczywistością ziemską. Wszyscy wierzymy, że przebywa w Domu Ojca. Tym bardziej, że Kuria Łódzka rozpoczęła gromadzenie materiałów, które stanowić będą podstawę do rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego.

Nasze rekolekcje będą trwały 10 tygodni.

Każde z 10 spotkań odbywać się będzie w kolejne wtorki (rozpoczęcie o godz. 18,00) w Kościele Franciszkanów w Radomsku.
Spotkania będą oparte na trzech elementach:
- Msza św.
- Konferencja
- Praca w grupach
W trakcie przeżywania Seminarium, przewidziane są dwie sesje wyjazdowe do Łodzi.
I sesja - 27 kwietnia, z modlitwą o uzdrowienie,
II sesja - 25 maja, z modlitwą o odnowienie wiary.

NIE ZWLEKAJ Z PODJĘCIEM DECYZJI!

Pragniemy, byś razem z nami radował się Zmartwychwstaniem naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Dodatkowe informacje możesz uzyskać pod nr telefonu: 608538802, w godz. 17-18.

Zaiste, Przyjdę niebawem.
Amen. Przyjdź, Panie Jezu!
Łaska Pana Jezusa ze wszystkimi!
(Ap 22, 20-21)

Seminarium „Życie w Duchu Świętym” rozpoczęte.
Przeżywając Rok Wiary, cieszymy się z nowego wydarzenia, które stało się naszym udziałem. Jak wcześniej było ogłaszane, 2 kwietnia rozpoczęliśmy Seminarium Odnowy w Duchu Świętym. Przez dziesięć tygodni, które przed nami, będziemy karmili się Słowem Pana i uczyli się, co to znaczy żyć w Duchu Świętym.
Pierwsza konferencja zachęciła nas do zadania sobie pytania: o sens. Co stanowi dla mnie największą wartość, czym się fascynuję. Robienie kariery zawodowej, zdobywanie kolejnych dóbr materialnych, fascynacja drugim człowiekiem – czy w pełni zaspokajają moje oczekiwania? Czy może gdzieś ,we wnętrzu swojego jestestwa, we wnętrzu swojego serca, przeczuwam, że istnieje Ktoś – Kto jest dopełnieniem każdej mojej odpowiedzi.
Jak zwykle, każdy człowiek, który poważnie traktuje swoje życie, wcześniej, czy później, zaczyna tęsknić, za tym Kimś. Może, jeszcze z czasów dzieciństwa, młodości, pamięta, że istnieje Bóg, niebo, wieczność. Wydaje się, że wszystkie obrazy rodzące się w nim, są jakieś odległe, nierealne, dla innych. Nie ma nic bardziej mylnego. Dobra Nowina o Jezusie Chrystusie, który narodził się, żył, umarł i ZMARTWYCHWSTAŁ jest skierowana do ciebie. To Jezus staje dzisiaj przed tobą z propozycją odnowienia jakości twojego życia, zaprasza cię na drogę duchowej przygody i duchowych zmagań. Duch Święty, który ogarnął apostołów zgromadzonych w wieczerniku w dniu Pięćdziesiątnicy, także dziś, pragnie otworzyć twoje serce na przyjęcie prawdy o Bogu Ojcu, który cię kocha miłością bezwarunkową. Miłością którą objawił w Swoim Syn, Jezusie Chrystusie.
Jezus jest Drogą, Jezus Jest Prawdą, Jezus jest Życiem. On podaje ci Swoją dłoń i zaprasza cię na spotkanie. Najbliższe będzie miało miejsce we wtorek 9 kwietnia o godz. 18.00 w Kościele Franciszkanów w Radomsku. Przyjdź!

T. Dyrcz

Drugi tydzień seminarium stawia przed uczestnikami pytanie o obraz Boga. Kim jest Bóg, w którego wierzymy i którego wiarę wyznajemy. Czy tego Boga spotkałem na swojej drodze przez osobiste powiedzenie „tak” Chrystusowi, czy też noszę obraz Boga o którym opowiedzieli mi inni.

Sakrament Chrztu Świętego obmywając mnie z grzech, sprawił, że stałem się dzieckiem Bożym. Poprzez Sakrament Bierzmowania zostałem obdarzony charyzmatami do wyznawania prawdy, że Jezus jest moim Panem. Jaką rolę te dwa doniosłe wydarzenia odgrywają w moim życiu.

Czy moje doświadczanie i życie Bogiem nie jest owocem głęboko zakorzenionej we mnie tradycji religijnej?- tak mnie wychowano i żyję w takim społeczeństwie. Może o mojej religijności decydują zakazy bądź nakazy-moja wiara oparta jest na Prawie-a motywem działania jest lęk przed przekroczeniem przyjętych religijnych norm. Być może, nauka o czynieniu dobra staje się dla mnie wyznacznikiem odkrywania Boga.

Pojawia się żywa wiara, która pozwala nawiązać bezpośredni kontakt z Bogiem. Duch Święty, którego otrzymaliśmy przyjmując chrzest i bierzmowanie obdarowuje nas łaską, dzięki której jesteśmy zdolni odnajdywać Boga we współczesnym świecie, w drugim człowieku.

Bóg, którego odkrywamy, to Jezus, objawiający Ojca. Bóg, to Duch Święty, który przychodzi jako Pocieszyciel od Ojca i Syna. Duch Święty objawia nam, kim jest Jezus. Nikt nie może bez Jego pomocy powiedzieć – Panem jest Jezus(1Kor12,3). Dzięki Duchowi Świętemu, Słowo Boże staje się żywe w nas samych, modlitwa pozwala doświadczyć obecności Boga tu i teraz. Wpatrując się w Najświętszy Sakrament- wpatrujemy się w Jego oblicze, a chleb i wino podczas Eucharystii stają się JEGO ciałem i krwią. Drugi człowiek nosi w sobie obraz Jezusa i staje się naszym bratem. Taki obraz Boga, kreśli w nas Duch Święty Panie, Ty pragniesz, bym znał Cię osobiście.
Otwieraj moje serce na ożywiające tchnienie Ducha Świętego i pozwól mi się z Tobą zaprzyjaźnić.

T. Dyrcz

Nasze częste stwierdzenie sprowadza się do zdania: chciałem dobrze a wyszło nie tak jak chciałem. Dlaczego tak się dzieje? Doświadczając porażki w swoich przedsięwzięciach, szukamy przyczyn.
Poszukujemy adekwatnej odpowiedzi. Nie jest ona ani prosta ani łatwa, bo sięga początku. Grzech, który określamy pierworodnym, towarzyszy całemu naszemu życiu. Jego skutki ciągle nas prześladują. Pierwszym owocem nieposłuszeństwa, stał się brak zaufania Bogu. Na zawołanie Boga poszukującego człowieka, pierwszy Adam w odpowiedzi oznajmił, że się ukrył.
Nieufność w Bożą opiekę, człowiek odrzucił, kierując się lekiem zasianym przez nieprzyjaciela człowieka – ducha przewrotnego, który przyoblekł się w postać węża. Człowieka przez nieposłuszeństwo odkrył i zrozumiał, co tak naprawdę się stało. Utracił wolność w przyjaźni z Bogiem. Jego serce wypełniła pożądliwość serca, chęć posiadania wszystkiego i za wszelką cenę. Jego wnętrze ogarnęła pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha żywota. Uwierzył, że może być jak Bóg, a jeśli to mu nie będzie wychodziło, pokaże swoją niezależność przez dalsze nieposłuszeństwo. Natura człowieka stała się grzeszna. A przez grzech człowiek skazał cię na śmierć, gdyż zapłatą za grzech jest śmierć.
Bóg jednak nie pozostawił nas w beznadziei. Obiecał nam Odkupiciela, którym jest Jezus, nasz Pan. On jest Dobrą Nowiną. Jezus Chrystus przynosi nam wolność. Otwiera drzwi więzienia, niszczy grzech, który czai się u naszych bram. Czyni nas na nowo dziećmi Bożymi i wlewa do naszych serc nadzieję, że Miłość jest mocniejsza niż grzech.

T. Dyrcz

Pochylam się nad prawdą o uzdrowieniu. Zadaję sobie i Bogu pytanie; kiedy dotknie mnie uzdrawiające tchnienie Miłości? Jezus, rozstając się z człowiekiem zapewnił go, iż nigdy nie będzie sam. Duch Święty ogarnie każdego, kto na to pozwoli. Moc uzdrowienia objawi się w nim, gdy uwierzy.

Czyż słowa: Odpuszczone zostają twoje grzech, idź, jesteś wolny, nie ogłaszają Królestwa Bożego pośród nas. Sakrament Pojednania jest pierwszym dotykiem uzdrawiającej Miłości Boga. Przez doświadczenie spowiedzi, Jezus rozpoczyna w każdym z nas i za każdym razem proces powrotu do Ojca. Moje wnętrze, często poranione, noszące w sobie różnego rodzaju lęki, niepewności, nieuporządkowane pragnienia, kompleksy, obsesje, nałogowe sytuacje, pożądliwości, czeka, by Jezus przyszedł i uzdrowił . Jezus przychodzi i uzdrawia, bo On żyje. Jezus Zmartwychwstał, Jezus żyje. Uzdrowienie w jednych przypadkach dokonuje się błyskawicznie, wręcz natychmiast, a w innych trwa dłuższy okres. Jest jakby wpisane w czas, który jest naszym towarzyszem wędrówki.

Możesz być pewny, że, gdy oddasz Jezusowi cały brud twojej choroby, niepewności, poczucia braku akceptacji siebie i środowiska, w którym żyjesz, On dokona jeszcze więcej, niż oczekujesz, czego się spodziewasz. Bo Jezus zna cię lepiej niż ty sam poznałeś siebie. Jezus wie, czego tak naprawdę potrzebujesz. On pragnie, byś był szczęśliwy i byś prawdziwie kochał.

T. Dyrcz

Jeżeli popełniam grzech i przyjmuję to wydarzenie jako coś normalnego, to tym zachowaniem otwieram furtkę, by inne upadki w moim życiu mogły mieć miejsce. Grzech rodzi grzech i oddal mnie od Boga, drugiego człowieka, a także nie pozwala mi odkrywać prawdy o sobie samym. Dlatego też, często, na drodze każdego z nas, pojawiają się różne zdarzenia, sytuacje, spotkania z drugim człowiekiem, poprzez które, Jezus upomina się o nas. Przynagla, byśmy się opamiętali i postępowali drogą Bożą. On pragnie naszego nawrócenia. Dzięki Jego łasce, nawracamy się i wchodzimy w wymiar życia duchowego.

Życie według Ducha Bożego, to niejako przedsmak nieba. Towarzyszące na naszej drodze nawrócenia- pocieszenie, pozwala przeżywać radość obcowania z Bogiem, odczuwać Jego obecność. Słowo Boże płynące z Pism Świętego staje się pokarmem duszy i przemawia z niesamowitą siłą. Życie nabiera smaku, najwyższej jakości, jest kosztowaniem słodyczy Pana.

Aby człowiek, nie zatrzymał się na tych pierwszych doznaniach nawrócenia, i żeby z biegiem czasu nie przypisał sobie chwały za trwanie w stanie łaski, Bóg dozwala, by człowiek doświadczył stanu strapienia. Ten stan, to czas przycinania mojego „ja”. Dzięki strapieniom, wtedy, gdy nie odczuwam bliskości Boga, krystalizuje się kierunek mojej wędrówki w stronę nieba. Szczególnie w tym czasie, czasie stagnacji, braku poruszeń ducha, Bóg pragnie, byś trwał niewzruszenie na modlitwie, był wierny obowiązkom a także dobrym postanowieniom. Doświadczenie radości i chwały przemienienia Jezusa na Górze Tabor musi zostać poddane oczyszczającej mocy uzdrowienia innej góry – Góry Kalwarii, góry opuszczenia, samotności, pytań, zwątpienia.

Pocieszenie i strapienie są jakby drogowskazami na naszej drodze, by ją właściwie rozpoznawać i cieszyć się bliskością Zmartwychwstałego Pana.

T. Dyrcz

Idąc drogą odnowienia życia w przyjaźni z Bogiem, podejmujemy próbę odkrycia prawdy o Jezusie. By zawierzyć swoje życie Jemu, szukam odpowiedzi na pytanie: Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?(por. Mt 16,13)

Kim dla mnie jest Jezus z Nazaretu. Na ile mogę zawierzyć moje życie Temu, który do Boga zwraca się słowem; Abba –Tatusiu.
Ja i Ojciec jedno jesteśmy(J 10,30); Kto mnie zobaczył, zobaczył także Ojca… Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie. (por. J 14,9.10)

Jezus jest Bogiem, który dla naszego zbawienia stał się człowiekiem, przyjmując ciało z Maryi Dziewicy za sprawą Ducha Świętego. W swojej miłości, Bóg, w Osobie Jezusa, staje przed człowiekiem uwikłanym w grzech i wydobywa go ze śmierci do życia. Podczas chrztu w Jordanie, gdy Jezus się modlił, otwarło się niebo i Duch Święty zstąpił na Niego w postaci cielesnej, niby gołębica i rozległ się głos „ Tyś jest mój Syn, w Tobie mam upodobanie”(Mk 3,21-22).

Wczytując się w stronice Pisma Świętego, jak widać powyżej, odkrywamy prawdę o Jezusie, który w przyjaźni z Ojcem, zjednoczony miłością Ducha Świętego, objawia się nam jako prawdziwy Bóg i prawdziwy Człowiek. Jest Mesjaszem, namaszczonym , by wypełnić wolę Ojca. Podczas kuszenia na pustyni, a w sposób ostateczny, przyjmując hańbę krzyża, niszczy szatana i grzech, oddzielający człowieka w relacji do Boga. Jezus, którego pragniemy przyjąć jako Pana i powierzyć Mu nasze życie jest świadkiem wiernym i prawdziwym. W Jego ranach jest nasze zdrowie, w Zmartwychwstaniu nasze życie. On posyła do serc naszych Ducha Świętego, w Którym wraz z Nim wołamy Abba- Ojcze. Wszystko mamy przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie. Nie dano bowiem pod niebem innego imienia, przez które mamy być zbawieni, jedynie Imię Jezus. (Dz 4,12)

T. Dyrcz

Otwieranie siebie na działanie Ducha Świętego, prowadzi każdego człowieka do pragnienia życia w prawdzie. Skutki grzechu, pod dyktando ducha przewrotnego i złego zacierają w nas obraza nas samych. Gdybyśmy zaprzestali pracy nad sobą, życie Boże i dary otrzymane na chrzcie świętym nie przyniosłyby oczekiwanego plonu.

Ważne jest, byśmy w naszym życiu pozwalali prowadzić się Duchowi Świętemu i otwierać na Jego dary. Stając się człowiekiem duchowym, Duch Święty obdarowuje nas darem akceptacji siebie samych, takimi jakimi jesteśmy. Bóg ze swoją Miłością przychodzi właśnie do ciebie i pragnie, byś rozradował się w sobie mocą mieszkającego w tobie Ducha.

Dar życia w Duchu Świętym, to droga ciągłego nawracania, powrotu, do domu Ojca. Bóg pragnąc nas dla Siebie, obdarowuje nas i uposaża w charyzmaty, byśmy z mocą świadczyli, że nasz Pan Zmartwychwstał i żyje.

Wśród wielu charyzmatów Duch Święty wzbudza w nas wiarę, nadzieję i miłość. Wiara, to zaufanie Słowu Bożemu, które z mocą czyni to, o czym mówi. To także odwaga i męstwo by dać świadectwo niezależnie od zmieniających się warunków i okoliczności. Charyzmat nadziei odnawia się na wytrwałej i pełnej zaufania modlitwie. Modlitwa wzmacnia nadzieję pokładaną w Jezusie Chrystusie. Charyzmatyczna miłość jest czynnością uprzedzającą oczekiwania naszych braci i sióstr, będących w potrzebie. W Liście do Koryntian Paweł apostoł przypomina, że trwają ze sobą nierozłącznie trzy: wiara, nadzieja i miłość, a największa jest miłość. (por. 1Kor 13).

Duch Święty, tych, którzy zaufali Panu, obdarowuje niezliczoną ilością darów i charyzmatów. Czyni to ze względu na różne posługi, a także, by umacniać i potwierdzać znakami obecność Królestwa Bożego pośród nas. Wśród tych darów apostoł Paweł wymienia charyzmat proroctwa, daru języków, charyzmat uzdrawiania. W naszych czasach bardzo ważnym charyzmatem staje się posługa ubogim. Św. Brat Albert mawiał, że człowiek powinien być dobrym jak chleb, który dla wszystkich leży na stole, z którego każdy może dla siebie kęs ukroić i nakarmić się, jeśli jest głodny. Życie w Duchu Świętym nie jest łatwą sielanką, ale jest ono wyzwaniem dla ludzkiej słabości.

T. Dyrcz

Kościół zrodził się z przepowiadania Słowa Bożego. Chrystus głosząc dobrą nowinę o Królestwie Bożym, rzucał ziarna, które dawały początki wspólnoty zwanej Kościołem. Najpełniej rodzenie się Kościoła ukazała tajemnica krzyża, gdy z boku Chrystusa wypłynęły krew i woda.

Pierwsza wspólnota uczniów, zachwycona Panem trwała na modlitwie i oczekiwała obietnicy Ojca. Chrystus odchodząc do Ojca w dzień Pięćdziesiątnicy zesłał na apostołów i zgromadzonych tam uczniów Ducha Świętego i wszyscy Nim zostali napełnieni. Trwanie na modlitwie, łamaniu chleba, słuchaniu Słowa i troska o ubogich, to obraz dobrze pojętego Kościoła.

Kościół, to żyjący Pan, który działa przez widzialne znaki sakramentalne. Przez chrzest zostajemy zanurzeni w Jego mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Sakrament bierzmowania uzdalnia nas w mocy Ducha Świętego do świadczenia o Jezusie Chrystusie przez mężne wyznanie wiary słowem i czynem. Eucharystia jako centrum i sedno życia Kościoła przez łamanie Chleba Eucharystycznego wprowadza nas w uczestnictwo w Ciele Pańskim i zawiązuje z Nim wspólnotę a także z braćmi. W sakramencie pokuty Chrystus pochyla się nad nami w swoim miłosierdziu i jedna nas z Kościołem, któremu nasz grzech zadaje ranę. W namaszczenie chorych Kościół oddaje uwielbionemu Panu cierpiących i prosi o ich uzdrowienie. Poprzez święcenia kapłańskie wybrani przez Pana karmią Lud słowem i łaską Bożą. Małżonkowie wyrażają wspólnotę płodnej miłości pomiędzy Chrystusem i Kościołem oraz w niej uczestniczą.

Tych siedem darów, to droga Kościoła wytyczona przez samego Pana, by idący nią, obdarowani darami odnajdywali świętość, do której zostali powołani.
Dzisiaj Kościół na nowo potrzebuje zagłębić się w misterium Jezusa Chrystusa, pozwolić na odnowienie życia w Duchu Świętym i z mocą głosić krzyż Chrystusa, który jest Drogą, Prawdą i Życiem.

T. Dyrcz

Doświadczyć nowego narodzenia, to inaczej odrodzić się w Duchu Świętym. Człowiek, który wstąpił na drogę odnowionego życia religijnego, pragnie postępować od dobrego do jeszcze lepszego. Nasz Pan - Jezus Chrystus, po wyjściu z Jordanu w mocy Ducha Świętego, udał się na pustynię. Swoim pobytem w miejscu kształtowania charakteru i przygotowywania się do wypełnienia misji, ukazał niebezpieczeństwa, które czyhają na każdego, kto z Ducha narodził się.

Duch przewrotny, nie odpuszcza nikomu. Jeśli widzi mieszkanie posprzątane i wypełnione miłością Boga, używa wielu forteli, by odwieść człowieka z drogi nawrócenia. Nakłania człowieka do przesadnej gorliwości, lub też do wstrzemięźliwości pod płaszczykiem stwierdzenia „bez przesady”. Pragnie uśpić czujność. Może wmawiać, że nie otrzymał człowiek tych darów, o które prosił podczas modlitwy. Może sugerować, że nie warto trwać na drodze dobra i postępować do przodu, trzymając obrany kierunek. Także, może podważać autorytet Kościoła, posługując się przebiegłością węża z Rajskiego Ogrodu.

Te, lub podobne doświadczenia, mogą się stać udziałem moim lub twoim. Jednak nie one należą do istoty zachwytu Duchem Świętym. Każdy, kto wstępuje na drogę, by chodzić w Duchu Świętym, doświadcza charyzmatycznej miłości, radości i pokoju. Miłość przynagla, by upodabniać swoje życie do Jezusa i od Jezusa uczyć się miłowania człowieka. Radość pozwala przyjmować cierpienie, aż po krzyż i łączyć się z cierpiącym Panem. Źródłem pokoju jest życie zgodne z wolą Bożą i innymi ludźmi.

Życie w Duchu Świętym porywa człowieka i przynagla, by się modlił. Modlitwa staje się jego oddechem, nadaje nową jakość życiu i jak mówi św. Teresa od Dzieciątka Jezus; Modlitwa jest dla mnie wzniesieniem serca, prostym spojrzeniem ku Niebu, okrzykiem wdzięczności i miłości zarówno w cierpieniu, jak i radości. (Rękopisy autobiograficzne, C 25r.) Modlitwa-czy zdajemy sobie z tego sprawę, czy nie - jest spotkaniem Bożego i naszego pragnienia. Bóg pragnie, byśmy Go pragnęli. (KKK, 2560)

Aby zostać świadkiem Jezusa, trzeba do tego ciągle się przygotowywać. Dokonuje się to na klęczkach. Aby objawiać Chrystusa innym, najpierw samemu trzeba się z Nim spotkać we własnym życiu.

T. Dyrcz

Można powiedzieć, że to co dobre szybko się kończy. To już ostatni tydzień ćwiczeń duchowych. Jednak, to nie koniec, lecz początek drogi życia, którym obdarował nas Duch Święty. Nowe narodzenie, dotknięcie Pana, zakosztowanie , jak On jest słodki, mobilizuje i zachęca do trwania na modlitwie, we wspólnocie, w łamaniu chleba.

Maryja, najpiękniejsza z Niewiast, uprzednio wybrana na Matkę Zbawiciela, pragnie, byśmy czynili wszystko, co powie nam Pan. Ona, jako pierwsza, doświadczyła pełni życia w Duchu Świętym. Bóg, namaścił Ją Duchem Świętym i przygotował w Niej mieszkanie, by mógł narodzić się nasz Pan – Jezus. Sensem życia Maryi było niesienie i objawianie Jezusa. Chociaż wszystkiego do końca nie rozumiała, zachowywała w swym sercu i rozważała wydarzenia, które stawały się Jej udziałem. Napełniona Miłością- Bogiem, stojąc pod krzyżem, przyjęła opiekę nad Kościołem, wspólnotą uczniów Jej Syna. Nic nie zatrzymała dla siebie. Ona – cała dla Boga, Pokorna Służebnica Pana żyje wydarzeniem Pięćdziesiątnicy. Nowa Ewa, ukazuje, jak wygląda i jest realizowane życie zgodnie z zamysłem Boga. Ona, nie rezygnuje ze Swojego „ja” , ale też, nie sięga po „owoc poznania dobra i zła”. Ona karmi się „owocem z drzewa życia”. Pozwala Duchowi Świętemu, czynić wielkie rzeczy.

Ostatni tydzień Seminarium, zachęca nas, byśmy oddali się pod opiekę Maryi, byśmy się z nią zaprzyjaźnili. Ona – Matka Pięknej Miłości, Gwiazda Nowej Ewangelizacji, będzie podpowiadała każdemu z nas, co to znaczy być otwartym na łaskę, jak należy słuchać Jej Syna i na czym polega życie w Duchu Świętym.

Wszystkim, a także sobie życzę, byśmy jak Maryja wielbili Pana i radowali się w Bogu, Naszym Zbawicielu.

T. Dyrcz

Uzdrowienie relacji małżeńskich

ROK WIARY, który obecnie przeżywamy, jest dla nas darem, czasem łaski. Nasz Pan, Jezus Chrystus, pragnie przypomnieć przesłanie, które nam zostawił; JA JESTEM Z WAMI PRZEZ WSZYSTKIE DNI, AŻ DO KOŃCA ŚWIATA ( Mt 28,20).

Uczestnicząc w comiesięcznej Mszy Świętej z modlitwą o uzdrowienie, dotykamy tej prawdy, którą Janowi Chrzcicielowi przekazali jego uczniowie; Idźcie i opowiedzcie Janowi o tym, co widzieliście i słyszeliście: niewidomi odzyskują wzrok, kulawi chodzą, trędowaci stają się czyści, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, UBOGIM JEST GŁOSZONA DOBRA NOWINA. Szczęśliwy jest ten, kto we Mnie nie wątpi (Łk 7,22-23).

19 lutego 2013 roku uczestniczyliśmy we Mszy Świętej. Modlitwa uzdrowienia dotykała w sposób szczególny relacji małżeńskich. Kapłan posługujący słowem, zwrócił uwagę na problemy, które stają się udziałem współmałżonków, ich dzieci, najbliższej rodziny, wspólnoty Kościoła.

Obecnie, wartości związane z małżeństwem i rodziną zdają się być spychane poza margines naszej codzienności. Nie przywiązuje się wagi do odpowiedzialności, jaka wynika z przyjęcia sakramentu małżeństwa. Częściej dochodzi do rozstań niż powrotów. Zanika pojęcie żony, męża. Zranienia, które nas dotykają, są tak wielkie, iż ludzkimi sposobami, metodami, nie jesteśmy w stanie z nimi sobie poradzić. Tylko Jezus, który jest naszym Panem, może nam pomóc. On staje także w tej chwili, gdy czytasz te słowa, z darem przebaczania, ofiaruje ci swoje uzdrowienie, pragnie, byś jeszcze bardziej uwierzył w miłość, która wszystko wytrzymuje, wszystkiemu wierzy, wszystkiemu ufa, wszystko przetrwa, nigdy się nie kończy(1Kor 13,7-8a).

Takie jest Jezusowe uzdrowienie. Chwała Panu, że w kościele klasztornym franciszkanów w Radomsku możemy uczestniczyć raz w miesiącu w takiej Mszy Świętej. Zapraszajmy, na to radosne spotkanie wszystkich, a w szczególności tych, którym jest ciężko, źle się mają. Jezus w darze uzdrowienia, pragnie przyjść także do ciebie, pragnie podać swoją dłoń i mocno cię przytulić do Swojego Serca. On cię kocha, pozwól ogarnąć się Jego MIŁOŚCI.

Kolejna Msza Święta z modlitwą o uzdrowienie będzie celebrowana 16 kwietnia (wtorek) o godz. 18.00. Posługują franciszkanie z Rychwałdu. Zapraszamy ciebie i twoich przyjaciół!

tekst: Tadeusz Dyrcz  

150 lat temu mieszkańcy Radomska utrwalili poprzez postawienie krzyża dni Powstania Styczniowego. Różne są podejścia do krzyża. Dla jednych to pomnik chwały, inni skupiają się na świętowaniu rocznic.

Kto rozstrzygnie spór o tradycje, o krzyż? Kto przekona zwaśnione strony o prawdzie historycznej? „Wielu już starało się ułożyć opowiadanie o zdarzeniach, które się dokonały pośród nas, tak jak nam je przekazali ci, którzy od początku byli naocznymi świadkami” (Łk1,1-2).
Dzisiaj zbadajmy jeszcze raz wszystko od pierwszych chwil, aby przekonać się o prawdzie.

Kto dzisiaj pójdzie na śmierć za polityków? A powstańcy poszli na śmierć za wolność. Kontekst wybuchu powstania był złożony. Powstańców zachęciła klęska Imperium Rosyjskiego w wojnie krymskiej (1853 – 1856). Do głosu zaczęli też dochodzić ludzie młodzi z nastrojami niepodległościowymi. Wybuch powstania poprzedziły liczne manifestacje m.in. w czasie pogrzebu wdowy po generale Józefie Sowińskim, czy obchodzenia 30 – rocznicy Powstania Listopadowego. Żandarmi brutalnie rozpędzali tego typu manifestacje. Powstanie styczniowe było wynikiem złożonej sytuacji, a bezpośrednią przyczyną była branka do armii carskiej na 25 lat. Od początku powstanie nie miało większych szans i doprowadziło do przegranej. W momencie wybuchu wystąpiło 6 tysięcy powstańców. W czasie jego trwania stoczono około 1200 bitew i potyczek, w tym około 30 w okolicy Radomska.

Powstanie zrodziło nową świadomość, która uczyła tożsamości Polaków. Organizowano szkolnictwo, nauczano o wolności. W wyniku powstania poniesiono ogromne straty, 38 tysięcy zesłano na Syberię, około tysiąca stracono, około 10 tysięcy udało się na emigrację. Wielu miastom odebrano prawa miejskie, skasowano wszystkie klasztory, przejęto około 2 tysięcy majątków ziemskich. Społeczeństwo uznało samych powstańców winnych represji, a stoczone walki za niecelowe. Gdyby jednak nie Powstanie Styczniowe, to bylibyśmy dziś prowincją rosyjską.

Dzisiaj kończą się w Radomsku obchody 150 rocznicy wybuchu powstania poświęceniem krzyża. Upamiętnia on poległych w bitwie z 10 kwietnia 1863 roku w Broszęcinie.

Skąd ten spór o krzyż? Czym jest krzyż Chrystusowy? Jest znakiem zwycięstwa. Mówiąc o krzyżu nie zapominajmy o Alleluja, o tym, że Pan zmartwychwstał. Krzyż składa się z dwóch belek. Belka pozioma przygniata nasze barki, ale jest krótsza i lżejsza. Belka pionowa wskazuje na niebo. Krzyż jest Victorią – zwycięstwem. Norwid powiedział, że przeszłość jest to dziś, tylko cokolwiek dalej.

W 1864 roku został stracony ostatni dyktator powstania Romuald Traugutt. Na ziemi radomszczańskiej walczyli m.in. dowódcy: Teodor Cieszkowski, Józef Grekowicz, Józef Oxiński, Edmund Taczanowski. Dziękujemy wszystkim za zryw powstańczy, za dzisiejszą wolność, która nie jest czymś zwykłym i trwałym. Ludzie w wielu miejscach świata walczą dziś o wolność. Szanujmy wolność. Wymaga ona odwagi bycia dobrym pracownikiem, politykiem, pracodawcą, Polakiem. Szanujmy język i tradycję, bo to wszystko utrwala wolność. Z tej gleby niech wyrośnie kwiat wolności i patriotyzmu w naszych sercach.
Z golgoty krzyża usłyszmy Alleluja!

opr. mg